Als zindelijk worden een probleem is…..

De dochter van je broer is al zindelijk, het zoontje van de buren ook al en het vriendje op de peuterspeelzaal hoeft ook al geen luier meer om. “Die van jou nog niet....?!” krijg je regelmatig te horen, met de daarbij behorende goed bedoelde tips, om jouw spruit ook uit de luier te krijgen. Ze kosten een fortuin die luiers, dus hoe eerder je kindje zindelijk is hoe beter, dat weet jij ook….. Tips genoeg, en van alles geprobeerd, maar waarom wil het toch maar niet lukken!

Het is een enorme mijlpaal als het zover is. Een stap richting echt groot worden. De ene “goed zo!”, “knapperd!” en “grote meid/vent!” na de andere, horen we ons zeggen. Er worden nog net geen ballonnen en slingers opgehangen 😊 (toch?)
Volgens de literatuur zou een kind van 18 maanden fysiek er al aan toe kunnen zijn om zindelijk te worden. Gemiddeld gezien ligt dat toch eerder tussen de 2,5 en 3,5 jaar. En tegenwoordig zijn nog veel 4 jarigen niet zindelijk. Dan heb ik het over het overdag-zindelijk-zijn, want voor de nacht liggen de leeftijden over het algemeen anders. Maar of we het nu over overdag-zindelijk-zijn, of ’s nachts-zindelijk-zijn hebben, we willen graag van die luiers en natte matrassen af.

Als ik zo op het internet rond surf, zijn er tal van sites en blogs te vinden met titels als “10 tips voor zindelijkheid” of “in 7 stappen zindelijk”. Ook lees ik berichten waarin de rol van “de ouders van tegenwoordig” in het zindelijkheidsverhaal beschreven wordt. Ouders van nu zijn (ge)makkelijker, laten de teugels meer vieren dan vroeger, geven hun kind meer de regie, voeden vrijer op. Allemaal zaken die het zindelijk worden negatief zouden beïnvloeden. Kinderen hebben structuur nodig, volgens de schrijvers en experts, ook bij het zindelijk worden. Nu moet ik toegeven dat ik het hier niet helemaal mee oneens ben hoor, maar om nu te zeggen dat het de grote oorzaak is van het steeds later zindelijk worden..., ik denk het niet 😉

In mijn praktijk ontvang ik regelmatig kinderen die op 6,7,8 of zelfs 14 jarige leeftijd nog niet zindelijk zijn. Jongens en meisjes die bijvoorbeeld niet goed aanvoelen wanneer ze echt moeten plassen. Naar de wc gaan, omdat ze denken dat ze moeten, om er vervolgens achter te komen dat het vals alarm was. Of die juist te laat zijn en helaas weer een natte broek hebben. Anderen zijn overdag zindelijk, maar houden het ’s nachts nog niet droog. Super lastig en vervelend, en hoe ouder ze worden, hoe meer het z'n weerslag heeft op hun zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Ik heb het als moeder van dichtbij meegemaakt. Luier ’s nachts, geen luier ’s nachts, belonen, plaswekker, plaspoli, kinderarts, alternatieve medicijnen en therapieën, ’s avonds wekken om te plassen, na een half uur op de rug in bed nog een keer naar de wc om te plassen, geen aandacht geven, me “er niet druk om maken”, aanpassen van voeding, zelf bed laten verschonen, anti-plas-pillen…….. Niets, maar dan ook niets, hielp definitief. Je gaat overal over, en aan, twijfelen. Doe ik het wel goed, zit ik er te veel bovenop, is hij gewoon lui, is het iets psychisch, slaapt hij gewoon te vast…..
Tot ik kennismaakte met reflexintegratie, hij was inmiddels 14. Dat was dé alternatieve therapie die we nog niet geprobeerd hadden. Met het idee van “baat het niet, dan schaadt het niet”, zijn we naar een MNRI reflexintegratiebehandelaar gegaan en wat denk je….. na 1 behandeling was hij droog!!! En sindsdien heeft hij ook nooit meer een nat bed gehad. Ik was met stomheid geslagen. Het leek zo simpel, bijna eenvoudig wat ze deed, en nu is hij droog. Wauw!

Volledig geïnspireerd ben ik inmiddels zelf MNRI reflexintegratiebehandelaar geworden en snap waarom het in zijn geval zo’n martelgang was. Waarom het hem (en ons) maar niet lukte om zijn bed droog te houden. Hij was geboren als “sterrenkijker”. Hij kwam tijdens de bevalling dus niet in buikligging, maar in rugligging naar buiten, met zijn gezicht naar boven gericht. Het was een pittige bevalling, met een perstijd van 1 uur en 3 kwartier. Nu weet ik dat hier de oorzaak van zijn niet-zindelijk-worden lag.

Wanneer het je zoon of dochter maar niet lukt om zindelijk te worden, is het goed mogelijk dat er primaire reflexen niet ontwikkeld of nog actief zijn. Primaire reflexen zijn automatische bewegingen. Bewegingen waar een baby nog niet doelbewust zijn lijf toe kan zetten. Deze reflexen zijn vroeg in de zwangerschap al aanwezig en helpen tijdens het geboorteproces het kind om geboren te worden.
Na de geboorte zullen ze o.a. voor veiligheid en bescherming zorgen, maar ook voor de fysieke ontwikkeling. De reflexen laten een kind bewegen, waardoor er steeds sterkere verbindingen in de hersenen ontstaan, met als doel om het kind steeds zelfstandiger en doelgerichter te laten bewegen, maar ook om zelf controle te krijgen over zijn lichaam. Om een juiste balans tussen spanning en ontspanning in het lijf te bewerkstelligen.

Wanneer er op een bepaalde leeftijd nog een verkeerd (automatisch) signaal aan de hersenen doorgeven wordt m.b.t. plassen en/of poepen, zal het lijf daar op een verkeerde manier op reageren. Als de prikkel het idee wekt dat je moet plassen, zal je blaas ontspannen. Het is vooral lastig als dit ’s nachts gebeurd.
Onze hersenen en de prikkelverwerking horen zich zo te ontwikkelen, dat er een verschil gemaakt wordt tussen dag en nacht. Overdag kan je gehoor geven aan de aandrang, ’s nachts zal je óf van nature gewekt moeten worden, óf de plas vast kunnen houden tot de volgende ochtend. En actieve of niet ontwikkelde reflexen zorgen er juist voor dat dit niet lukt. Je hebt geen controle over je blaas, een reflex is immers een automatisch proces……

Het niet goed kunnen voelen, een onjuiste prikkelverwerking, kan echter ook dieper liggen. Al in de vroege periode van de zwangerschap kunnen er problemen ontstaan, waardoor de reflexontwikkeling anders verloopt. Een stressvolle zwangerschap, ziekte tijdens de zwangerschap, een traumatische ervaring, relatieproblemen, medicijngebruik, etc. Dit ervaart het ongeboren kind als stress en kan dus invloed hebben op de ontwikkeling van het neurologisch systeem, die voor de juiste prikkelverwerking moet zorgen. Daarnaast kan een ongewone geboorte zoals een keizersnede, stuitligging, tangverlossing, inleiding, snelle of juist erg lange bevalling, te vroeg, te laat, stress, etc….., de reflexontwikkeling na de geboorte negatief beïnvloeden. Een ongewone start of ziekte van het jonge kind, maar ook te weinig vrij kunnen bewegen op buik en rug, zijn na de geboorte ook beperkende factoren.

Hoewel het in ons geval met een enkele behandeling opgelost was, is reflexintegratie niet per definitie een hapklare, en directe oplossing, maar het kán de oplossing zijn. Natuurlijk is het verstandig om eventuele lichamelijke oorzaken te laten onderzoeken en uit te sluiten. Elke situatie en elk kind is anders. Elke oorzaak en oorsprong kan verschillend zijn. Daarom is elk reflexintegratietraject ook anders en op maat gemaakt, qua tijd en invulling.

Maar wat is het geweldig dat je het lijf op orde kunt brengen zonder dat er medicatie of vervelende hulpmiddelen aan te pas komen. Reflexintegratie zet in veel gevallen het lijf weer op de juiste manier “aan” of tot rust, en brengt het weer in balans. Het leert het lijf de juiste reflexpatronen te herkennen en te integreren, waardoor de prikkelverwerking kan verbeteren en, in dit geval, ervoor kan zorgen dat “ongelukjes” verleden tijd zijn 😊