Hyperactief, ongeconcentreerd, over bewegelijk, impulsief, rusteloos, bovenmatig activiteitsniveau, bewegingsonrust, aandacht tekort, motorische onrust, overmatige geestelijke en lichamelijke activiteit, etc. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan als ik de internetzoekmachine doorspit op kenmerken of omschrijvingen van ADHD.
We kennen ze allemaal wel, die kinderen (of volwassenen ) die altijd “aan” staan.
Als er zoveel verschillende beschrijvingen voor zijn, dan kan het toch niet anders, dan dat je bijzonder en speciaal bent… :-)
Als er zoveel verschillende beschrijvingen voor zijn, dan kan het toch niet anders, dan dat je bijzonder en speciaal bent… :-)
Op internet en in de literatuur wordt ADHD omschreven als een stoornis. Ikzelf heb het liever over enthousiastelingen die door velen, inclusief mijzelf, als uitdaging gezien worden. Ouders, leerkrachten, opa’s en oma’s, kinderopvangbegeleiders, leerling- of ambulantebegeleiders, e.a. moeten over het algemeen flink aan de bak om samen met het actieve kind de dag door te komen, of het nu thuis is, op school of in een andere setting.
Bovengenoemde internetzoekmachine helpt je ook bij het vinden van tips en trucs om met ADHD om te gaan, maar eigenlijk is het juist voor deze enthousiastelingen een uitdaging om zichzelf en de wereld om hen heen te begrijpen en zich staande te houden.
Bovengenoemde internetzoekmachine helpt je ook bij het vinden van tips en trucs om met ADHD om te gaan, maar eigenlijk is het juist voor deze enthousiastelingen een uitdaging om zichzelf en de wereld om hen heen te begrijpen en zich staande te houden.
Je kunt het vergelijken met een groep atleten.
Zet een marathonloper in een team met sprinters en je gaat de verschillen zien. De marathonloper, de enthousiaste “ik-ga-maar-door”-loper, zal zich een korte tijd weten te meten aan de sprinters. Hij zal zelfs misschien een tijdje mee voorop lopen. Toch zal hij zich uiteindelijk niet staande weten te houden, omdat het sprinten niet zijn wereld is. Hij zal maar door en door en door willen gaan, op zijn tempo. Er is niets mis met deze atleten, de één is niet beter dan de ander, ze hebben alleen een andere focus, een andere motor.
Zet een marathonloper in een team met sprinters en je gaat de verschillen zien. De marathonloper, de enthousiaste “ik-ga-maar-door”-loper, zal zich een korte tijd weten te meten aan de sprinters. Hij zal zelfs misschien een tijdje mee voorop lopen. Toch zal hij zich uiteindelijk niet staande weten te houden, omdat het sprinten niet zijn wereld is. Hij zal maar door en door en door willen gaan, op zijn tempo. Er is niets mis met deze atleten, de één is niet beter dan de ander, ze hebben alleen een andere focus, een andere motor.
Zo is het ook met kinderen met ADHD. Ze hebben een andere focus, een andere motor, maar zijn niet meer of minder kind.
Hoewel ADHD in de meeste gevallen als erfelijk en aangeboren wordt beschouwd, wil ik hier toch nog eens op inzoomen. Bij ADHD blijkt er een disbalans te zijn tussen het voorste deel van de hersenen en de rest van het brein. In het artikel "Van voor naar achter, van links naar rechts en van onder tot boven", heb ik het al gehad over de opbouw van de hersenen. De achterhersenen, de hersenstam, heeft als functie om je te beschermen tegen gevaar. In dit deel van de hersenen worden de basisbehoeften geregeld, die ons helpen om te overleven. Ze staan door zenuwbanen in verbinding met de midden- en voorhersenen, zodat deze in actie kunnen komen wanneer er “gevaar” is. Dit alles wordt reflexmatig geregeld. Wanneer de zogeheten primaire reflexen optimaal functioneren en ontwikkeld zijn, zou elk individu in staat moeten zijn om te kunnen gaan met welke vorm van stress dan ook. De midden- en voorhersenen zouden dat qua emotie en gedrag moeten kunnen opvangen en verwerken.
Nu moet in mijn optiek dé persoon nog geboren worden waarbij dit perfecte plaatje op van toepassing is.
We hebben allemaal wel iets in ons mens-zijn wat ons typisch en eigen maakt en wat te herleiden is naar nog actieve of niet ontwikkelde reflexen. Bij de één misschien wat duidelijker dan bij de ander. Het maakt ook wel een beetje wie we zijn, onze unieke-ik. Ik heb het hier niet over mensen bij wie de oorzaak van hun beperking ligt in een neurologische aandoening door bijvoorbeeld hersenbeschadiging na een infarct of ongeluk, dat is namelijk een heel ander verhaal.
Hoewel ADHD in de meeste gevallen als erfelijk en aangeboren wordt beschouwd, wil ik hier toch nog eens op inzoomen. Bij ADHD blijkt er een disbalans te zijn tussen het voorste deel van de hersenen en de rest van het brein. In het artikel "Van voor naar achter, van links naar rechts en van onder tot boven", heb ik het al gehad over de opbouw van de hersenen. De achterhersenen, de hersenstam, heeft als functie om je te beschermen tegen gevaar. In dit deel van de hersenen worden de basisbehoeften geregeld, die ons helpen om te overleven. Ze staan door zenuwbanen in verbinding met de midden- en voorhersenen, zodat deze in actie kunnen komen wanneer er “gevaar” is. Dit alles wordt reflexmatig geregeld. Wanneer de zogeheten primaire reflexen optimaal functioneren en ontwikkeld zijn, zou elk individu in staat moeten zijn om te kunnen gaan met welke vorm van stress dan ook. De midden- en voorhersenen zouden dat qua emotie en gedrag moeten kunnen opvangen en verwerken.
Nu moet in mijn optiek dé persoon nog geboren worden waarbij dit perfecte plaatje op van toepassing is.
We hebben allemaal wel iets in ons mens-zijn wat ons typisch en eigen maakt en wat te herleiden is naar nog actieve of niet ontwikkelde reflexen. Bij de één misschien wat duidelijker dan bij de ander. Het maakt ook wel een beetje wie we zijn, onze unieke-ik. Ik heb het hier niet over mensen bij wie de oorzaak van hun beperking ligt in een neurologische aandoening door bijvoorbeeld hersenbeschadiging na een infarct of ongeluk, dat is namelijk een heel ander verhaal.
Even terug naar ADHD.
Ik had het eerder al over de disbalans in de hersenen. Deze disbalans is 1 op 1 te vertalen naar het leren, gedrag en de motoriek van een kind met het label ADHD en goed uit te leggen aan de hand van onderstaande afbeeldingen.
Ik had het eerder al over de disbalans in de hersenen. Deze disbalans is 1 op 1 te vertalen naar het leren, gedrag en de motoriek van een kind met het label ADHD en goed uit te leggen aan de hand van onderstaande afbeeldingen.
Reflexen zijn automatische bewegingen die een babylichaam maakt.
Ze helpen om geboren te worden en de eerste maanden na de geboorte te overleven. Afhankelijk van de reflex zal deze na een aantal maanden moeten integreren in het lichaam en plaats maken voor meer gecontroleerde en bewuste bewegingen. Je kunt je wellicht voorstellen dat geïntegreerde primaire reflexen zorgen voor een sterke degelijke basis. Hier kan je stevig op doorgroeien en ontwikkelen (zie afbeelding).
Bij stress zorgen ze voor een “normale” bewegingsreactie die, wanneer de stress voorbij is, ook weer over gaat.
Ze helpen om geboren te worden en de eerste maanden na de geboorte te overleven. Afhankelijk van de reflex zal deze na een aantal maanden moeten integreren in het lichaam en plaats maken voor meer gecontroleerde en bewuste bewegingen. Je kunt je wellicht voorstellen dat geïntegreerde primaire reflexen zorgen voor een sterke degelijke basis. Hier kan je stevig op doorgroeien en ontwikkelen (zie afbeelding).
Bij stress zorgen ze voor een “normale” bewegingsreactie die, wanneer de stress voorbij is, ook weer over gaat.
Als er naast geïntegreerde reflexen echter primaire reflexen nog actief zijn, of zich niet ontwikkelen, zorgt dit voor disbalans. Het lichaam is constant in stress en moet gaan compenseren om nog te functioneren.
Het doorgroeien en ontwikkelen zal hierdoor gepaard gaan met allerlei beperkingen en ongemakken.
In gewone taal hebben we het dan over moeilijkheden die ontstaan op het gebied van leren, gedrag, motoriek, emotie, prikkelverwerking etc.
Een kind met ADHD heeft zijn enthousiasme en energie te danken aan het feit dat meerdere actieve of niet ontwikkelde reflexen er voor zorgen dat hij (bijna) altijd alert is, wiebelt op zijn stoel, niet rustig kan spelen, veel en voor zijn beurt praat, moeite heeft om instructie te volgen , dyslexie heeft, van de ene activiteit naar de andere gaat, etc.
Met andere woorden: dat hij altijd “aan” staat.
Logisch! Probeer zelf maar eens een boek te lezen terwijl je bijvoorbeeld op een balansboard staat. Om in evenwicht te blijven zal het lichaam steeds moeten corrigeren. Onbalans wordt opgevangen door het lichaam. De armen helpen hier misschien bij en dus vliegt het boek alle kanten op. Als dan ook nog iemand herhaaldelijk zegt dat je gewoon stil moet staan, wordt het helemaal een drama. Alles in je lijf en brein wordt geactiveerd om maar te kunnen voldoen aan die eis. Probeer dan nog maar eens te begrijpen wat je leest…….
Inmiddels zijn er in Nederland steeds meer behandelaars die opgeleid zijn volgens de MNRI® methode. Er zijn hele goede resultaten geboekt bij behandeling van ADHD door middel van reflexintegratie. Want dat kan dus. Actieve of niet ontwikkelde reflexen kunnen alsnog geïntegreerd worden. Gerichte bewegingsoefeningen zorgen er voor dat de balans in het brein en het lichaam weer terugkomt of de onbalans verminderd. Het helpt je weer baas te worden over eigen lijf en leven, zodat jijzelf kunt bepalen wanneer je “aan” gaat ;-) ■
Margreet Leeflang-Wobbes
Met andere woorden: dat hij altijd “aan” staat.
Logisch! Probeer zelf maar eens een boek te lezen terwijl je bijvoorbeeld op een balansboard staat. Om in evenwicht te blijven zal het lichaam steeds moeten corrigeren. Onbalans wordt opgevangen door het lichaam. De armen helpen hier misschien bij en dus vliegt het boek alle kanten op. Als dan ook nog iemand herhaaldelijk zegt dat je gewoon stil moet staan, wordt het helemaal een drama. Alles in je lijf en brein wordt geactiveerd om maar te kunnen voldoen aan die eis. Probeer dan nog maar eens te begrijpen wat je leest…….
Inmiddels zijn er in Nederland steeds meer behandelaars die opgeleid zijn volgens de MNRI® methode. Er zijn hele goede resultaten geboekt bij behandeling van ADHD door middel van reflexintegratie. Want dat kan dus. Actieve of niet ontwikkelde reflexen kunnen alsnog geïntegreerd worden. Gerichte bewegingsoefeningen zorgen er voor dat de balans in het brein en het lichaam weer terugkomt of de onbalans verminderd. Het helpt je weer baas te worden over eigen lijf en leven, zodat jijzelf kunt bepalen wanneer je “aan” gaat ;-) ■
Margreet Leeflang-Wobbes
Als je altijd “aan” staat
