Knuffelen, knuffelen, knuffelen…

“Een nieuwe slaaprichtlijn van de JGZ geeft advies om baby’s alleen in hun bed te laten huilen. De richtlijn is bedoeld voor onder andere jeugdartsen en medewerkers van het consultatiebureau, en is nog in de ontwikkelingsfase. Het laten huilen zou een goede methode zijn om baby’s een slaapritme aan te leren, net als het negeren van oudere kinderen tijdens de nacht.”

Helaas kregen wij zo’n 16 jaar geleden als kersverse ouders ook dit advies. En het heeft gewerkt hoor. Na een week doorzetten, met pijn in m’n moederhart, is het gelukt. Geen drama’s meer bij het naar bed brengen. Maar wat heb ik er een spijt van nu ik weet wat het laten huilen met een baby’tje/jong kind doet..…… En ja, ook ik heb dit helaas wel eens aan jonge papa’s en mama’s geadviseerd. Het leek immers voor ons een succesverhaal.

Natuurlijk is even laten huilen niet erg en juist goed voor de longetjes, het mag best even van zich laten horen. Het wordt alleen een ander verhaal als je het kind tot uitputting toe laat huilen, om maar een slaapritme aangeleerd te krijgen, bijvoorbeeld. Het stresshormoon dat, doordat het zo over zijn toeren raakt, vrij komt in het kleine lichaampje heeft een dusdanig slechte invloed op de ontwikkeling, dat het gevolgen heeft op het fundament, de primaire reflexen, en dus op het sociaal-emotioneel functioneren, leren en gedrag.

Stress tijdens de zwangerschap, een stressvolle bevalling, ziekte of elk ander “trauma, vergt veel van een baby. Een baby’tje kan niet anders dan dit uiten door te huilen. De één meer dan de ander. Even voor de goede orde: een baby huilt niet omdat hij denkt, “laat ik eens lekker lastig doen”, dat begrijpen we (hoop ik) allemaal. Dat het ontzettend zwaar is voor de ouders, is een ding dat zeker is. Huilen heeft echter een duidelijke en belangrijke functie. Pijn, honger, kou, angst, stress, … noem maar op. Een kind dat huilt, heeft je nodig. Heeft het nodig om getroost te worden, heeft behoefte aan contact en veiligheid. Behoefte aan die basis waar ons vertrouwen ligt. Krijgt het dit niet, dan schiet het in de stress-stand en zal er, op welke manier ook, een beschadiging in de hechting ontstaan. Het schijnt zelfs zo te zijn dat hierdoor een chemische verandering in de hersenen ontstaat. Het kind zal of in de vecht- of in de vluchtstand raken om zichzelf te beschermen. Dit wil niet zeggen dat elk kind afstandelijk of afwijzend wordt (vluchtstand), het kan juist ook kenmerken van verlatingsangst of claimgedrag vertonen (vechtgedrag). Deze kinderen willen het graag heel goed doen (vechtgedrag), of doen juist alsof niets hen interesseert (vluchtgedrag). Zijn vaak haantje de voorste (vechtgedrag), of maken zich het liefst onzichtbaar (vluchtgedrag). Het ene kind is snel boos (vechtgedrag), het andere laat over zich heen lopen (vluchtgedrag). Het ene kind wordt gepest (vluchtgedrag) en het andere kind wordt de pestkop (vechtgedrag).