Fear Paralysis Reflex

 De Fear Paralysis Reflex is bepalend voor een al dan niet ontspannen en gecontroleerd leven.
Deze reflex is net als de MORO een schrikreflex en wordt ook wel de “angst-verlammings-reflex” genoemd.
In vergelijking tot de MORO, die geactiveerd wordt door plotselinge verandering in de stand van het hoofd of ander deel van het lichaam, wordt de Fear Paralysis geactiveerd door een intense auditieve en visuele prikkel of door plotselinge, (heftige) aanraking (tactiel).
De FP is al vanaf de 9de week van de zwangerschap aanwezig in de baarmoeder en is doorgaans rond de 40ste week van de zwangerschap “rijp”. Hij geeft het stokje over aan de MORO, die zo rond de 4de maand na de geboorte niet meer actief, maar geïntegreerd hoort te zijn. Een kind krijgt echter ongeveer tot het 3de levensjaar de tijd om de schrikreactie zo te integreren, dat er een “volwassen” schrikreactie overblijft.
Tijdens een “volwassen” schrikreactie reageer je vaak door de adem in te houden, een versnelde hartslag, met je ogen te knipperen, je armen in de verdedigingshouding voor je romp te houden, vingers te spreiden en een algemeen aanspannen van de spieren in je hele lichaam. Je komt even flink op scherp te staan. Na een kort moment van spanning zal het lichaam deze reactie doorgaans weer loslaten en stabiliseren.
Het wordt een probleem als de spanning in het lijf niet afneemt, niet meer weg gaat. Het doel van de FP in de baarmoeder is om het kind te beschermen wanneer de moeder blootgesteld wordt aan een korte heftige situatie. Het is een soort schild dat het kind beschermt. Wanneer de zwangere moeder echter te lang stress ervaart, in angst leeft, ziek is of andere langdurige emoties doormaakt, heeft dit direct gevolgen voor het ongeboren kind. Het kind ontwikkelt zich het beste wanneer er rust en ontspanning is. De te lange aanwezigheid van het stresshormoon vertraagd de ontwikkeling van het zenuwstelsel en het kind zal zelf ook meer op scherp blijven staan.
Een kind dat elke dag op scherp staat heeft de kans op ontwikkelingsachterstanden. De kans bestaat dat het heftig blijft reageren op prikkels van buitenaf. Blijvende overgevoeligheid voor geluid, licht en aanraking, beperken een kind in het zich veilig voelen. Beperken het kind in het ontwikkelen van een volwassen schrikreflex. Beperken het kind in een gezonde, goede ontwikkeling o.a. op gebied van leren en gedrag.

Vertaal je dit naar een kind dat in de klas zit, dan kan een actieve FP ervoor zorgen dat het kind bevriest op het moment dat het uitgedaagd wordt, wanneer het antwoord moet geven op een vraag of moet reageren op een situatie in de groep. Het kan zich gaan afzonderen, “anders” reageren of zich geestelijk “terugtrekken”. Het wordt op deze manier erg lastig om tot leren te komen, in alle opzichten.
Een lichaam dat constant een verhoogt stressgehalte heeft, constant op scherp staat, loopt het gevaar om overprikkelt te raken van alles en iedereen om zich heen. Om toch te proberen te voldoen aan de eisen die aan hem gesteld worden op sociaal en cognitief gebied, bestaat er grote kans dat je aan het eind van de dag een overprikkelt, boos, vermoeid en onhandelbaar kind thuis krijgt. Het heeft uren het uiterste van zijn kunnen moeten geven. Dan is thuis ontladen heel vervelend, maar heel begrijpelijk.
Kenmerken van kinderen (of volwassenen) met een actieve FP kunnen o.a. zijn:
- Overdreven angstig
- Onwerkelijke angsten hebben
- Moeite met aanpassen aan nieuwe situaties
- Blokkeren of bevriezen wanneer ze zich uitgedaagd voelen
- Lage stress tolerantie
- Overmatig blijven hangen in gewoontes
- Overmatig hangen aan ouders
- Extreme vermoeidheid
- Migraine
- OCD (anti sociale en obsessieve gedragsstoornis)
- ASS (aan autisme verwante stoornis)
- Selectief Mutisme (niet spreken in specifieke situaties)
- Snel huilen of boos worden, driftbuien
- Regelmatig flauwvallen
- Onzekerheid en laag zelfbeeld
- Slaap- en/of eetstoornissen
- Overgevoeligheid voor aanraken, geluid, veranderingen in het gezichtsveld.
- Depressie, Burn Out
- Paniekaanvallen
De werking van een actieve FP, stress in een lijf, wordt flink onderschat. Ook hier zie je waarschijnlijk de diagnoses, etiketjes en hokjes weer voorbij komen. Stress is niet altijd met het blote oog zichtbaar. Het komt er bij de één op een andere manier uit dan bij de ander.